نحوه کارکرد قراردادهای هوشمند

درست همانند بسیاری از ایده‌ها و مفاهیم در بستر بلاکچین، مفهوم قراردادهای هوشمند نیز تا حدودی باعث سردرگمی کاربران جدید در این عرصه میشود.

به طور خلاصه قرارداد هوشمند یک تکنولوژی جدید است که توسط بلوک های عمومی بستر بلاکچین ساخته، کنترل و هدایت میشوند. پس در حالی که قراردادهای سنتی معمولا توسط یک قانون خاص هدایت میشوند، قراردادهای هوشمند توسط کدهای رمزنگاری شده هدایت میشوند. به علاوه این قراردادها، کدهایی هستند که دقیقا به همان شیوه‌ای که سازندگان آنها تعریف کرده‌اند، اجرا میشوند.

به عنوان یک مثال ساده، یک کاربر در بلاکچین اتریوم میتواند با استفاده از قراردادهای هوشمند به دوست و یا شریک خود ۱۰ اتر را در یک تاریخ و شرایط خاص ارسال کند. در این حالت کاربر مذکور یک قرارداد تعریف میکند و سپس داده‌ها را در این قرارداد وارد کرده تا قرارداد بتواند دستور دلخواه را اجرا کند. اتریوم نیز یک پلتفرم است که به طور اختصاصی برای ایجاد قراردادهای هوشمند ساخته شده است.

قراردادهای هوشمند به چه صورت کار می‌کنند؟

لازم به ذکر است که بیت‌کوین اولین بستری بود که از ایده این قراردادها حمایت کرد. بدین معنی که برای فرستادن ارزش‌ها توسط افراد به سایر کاربران، گروه‌های شبکه در صورتی این فرایند را عملی میسازند که شرایط از پیش تعیین شده، اتفاق بیافتد هرچند که بیت کوین این‌روند را تنها به فرستادن و دریافت کردن رمزارزها محدود کرده است. در مقابل بلاکچین اتریوم برای جایگزین کردن این شرایط محدود در بیت‌کوین، به توسعه دهندگان و کاربران بلاکچین اجازه میدهد که خودشان قرارداد هوشمند معاملات خود را بنویسند. بدین صورت که در سپیدنامه اتریوم، زبان برنامه‌نویسی این قراردادها با نام «تورنیگ کامل» یاد شده است، که این مفهوم به این معنی است که قراردادهای این بستر، از مجموعه‌ای بسیار گسترده از دستورالعمل‌های محاسباتی، پشتیبانی میشود.

قراردادهای هوشمند میتوانند:

• عملکردها را به صورت « چند امضاء» اجرا کنند. بدین معنی که مبادله تنها در صورتی عملی میشود که درصدی خاص از کاربران آن را تایید کنند.

• توافق را بین کاربران مدیریت کنند.

•  خدمات به قراردادهای دیگر ارائه دهند

• اطلاعات مربوط به یک برنامه را ذخیره کنند. مانند اطلاعات ثبت و یا سوابق کاربران